encantadora do vicio:
alí te sentas a observar o mundo,
no outo e negro penedo que deixa que o sol se meta no mar.
encantadora do artificio,
usufructuaria do usufructo prohibido.
a mullermalvadamamada cando fantasea, fantaxía de verdá.
é a xélida fecundIDADE da voráxine devoradora de amamementos.
-ghíate por min
e o mundo malbaila ó seu compás(,) destruído, derrotado, miserento.
sentenciosa, perighosa, abre tódolos labios
quebra rutinaria tódalas barreiras
e tan núa obsérvate
tan núa te obsérva que ti non deixas de crela
[e é a atracción, o atraemento, o atractivo,
un atraco a mau armada
e nunca podes facer nada
e nunca podes facer nada.]
ti lambes sedento as ausencias do seu corpo
e os dentes cravan lentos as mentiras ensuciadas que che vende
e a lentura dos seus ollos
(só para que vexas que nada hai de trampa na sucesión da súa mirada)
esvara queda pola tépeda consciencia e nada queda se non a querencia e a tolemia.
asasínaste seuanxiño,
(botas o peito, os ollos, a cara cara as súas unllas violantes)
e...as distancias curtas... coas súas maus largas
fan que gañe o que temedes,
que perdades a consciencia;
que creades (n)o uni-verso! (tamén falo porque si)
dentalladas en(den)talladas, as musas fan de vós un pandeiro.
Asumides estratexias como por vocación
e o único que leva no corpo é o encarnado das unllas,
e o único que levas ós dentes é a súa boca pene(n)trante
e o único que queredes na vida é...
-galegomamante
amamante
amamantesquedispoixa!
eu non sei, pero...
a min daríame vergonza falarlle así a miña abuela.
...en colaboración con dani
a gran depresión
grande presión
depresión.
(e aburrimiénto, a verdá)
nervios a-tracción, co-razonamento...
... a filo-i-lóxica do (meu?) pracer
non pretensión de incomodar a Hölderlin [(tempos en destempo) un clásico]
6 comentarios Publicado por reineta en 8:45Xogos ar(am)ados na leira e na feira e na esteira (da lembranza, claro)
Xogos desarmados que ausentan a ausencia.
Poetastro podería ser o poeta do astro,
e diso sei que Hölderlin entendía.
...para min es luz amiga que sobe e que baixa
para min es luz antiga que se olvida (...ou non, claro)
...
é cousa do gusto? ou do disgusto?
é algo xusto? ou é inxusto?
é o que hai
e o que non hai
...
Este xogo de contrarios en contrarios encontrados que tanto xogo dá.
Sacar do chinero as palabras todas,
que chispeen, que alampeen... que rebulen!!!
e que o poema se fago-cite / se faga cita a si mesmo.
Amén así sea
Amen-icemos o poema!!
vide vendimar a vide!! ^^ (guiño a Marcos)
(non vendimar a vida)
se teño as ondas do millo...
diría M. Códax se vivise en Chantada
-espero au-sentada a que pase o vrau-
part-(h)imen
ou non
part-(h)imen?
...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
(o resto estraghouse, fragmentarios somos!)
[***O partimen, modalidade xenérica específica da lírica medieval, diferénciase da tenzón, outra modalidade x. e. da l. m., en que se nesta se dá un debate entre dous trovadores no que o primeiro propón o tema e defende unha posicón na primeira estrofa e o outro defende a posición contraria na seguinte, no partimen o trobador que inicia o diálogo proponlle ó outro un tema de discusión sobre cuestións amorosas en forma de disxuntiva; o interlocutor elixe e defende unha das opcións e o trobador que propuxo a cuestión defende a contraria parafraseando a X. B.Arias Freixedo na súa Antoloxía da lírica galego-portuguesa]
Os días tráganme. Sen piedade***.
[A ti moléstalche a chuvia que cae. A min gústame demasiado. Como son cousas do tempo,non nos enfadamos.
Nunca nos imos bicar por primeira vez baixo unha tola tormenta de tronos e trompetas... e que lle ibamos facer se somos deste tempo, e non daquel?
Eu analizo os poemas mentres ti miras mariposas e bolboretas, pero é que eu estou na edá e a ti sáenche do estómago.
Que lle imos facer, pero que lle imos facer.
Así pasamos os días, entregados á feliz compracencia da posmodernidade.]
*** Sen piedade (se vive mejor, que dirías tú -coña de serie limitada-).
Os ejecutivos, vestidos de traxe e todo...
tamén cospen por necesidá,
enriba dunha herba ou onde sea.
eu vinos
tamén vin a unha señora arrugada pija e fea dándolle unha patada a unha moreíña de cascas de pipas e mirando con cara de asco á comedora de pipas.
porque hai xente pra todo a merda tamén chega pra todo o mundo.
E punto.
Non preciso (nin quero) dicirche o que me pareces... porque eu sei que se non o sabes, intúelo, e canto máis atormenta a dúbida que a certeza...
noites de insomnio (e de resaca)
un fulano que se chama Samuel L. París escribiu un poemario que descubrín ahora mismo. Non me dá a olla pra moito, e en realidade quería poñer aquí un par de versos dun dos seus poemas que me dá rabia non telos inventado eu.
(...)
e non fales de amor á patria
cando queres dicir
SEXO
se quen caia por aquí quere máis... http://www.aregueifa.net/index.php?option=com_content&task=view&id=87
manual da destrución
como me gusta que o mundo colgue as súas cousas na rede e non ter que pagar por elas ^^
saúde!
perdíate polas elevacións sublimes do verde,
e alcanzábate
coma un eu-eu.
Cantaba, de nena cantaba.
míroche pequeno
cando vés aquí
bícoche nos beizos"
Eso de que as comparaciós son odiosas
é só
porque as verdades doen
... miña nai non sei sirílico
Sae música da radio e da ventana. Son músicas parecidas. As dúas choran. E as dúas fan sorrir como cando sempre che acorda que era o momento de facer filloas, ou como cando comes castañas na cociña de lume. E non é costumismo, e a realidá. Pero éche boa verdá que os de Lugo somos abundantes. Ou parecémolo. (Estereotipo ou prexuízo?).
Todo por regalarche unha palabra, porque non podería usala sen usarte. E usar ás personas é feo (ou eso din as normas sociais). Usémonos de vez en cando... aínda que ben mirado, en Galicia a xente úsase abondo (Estereotipo ou prexuízo?).
Un patio de luces de, como moito, catro metros cadrados -palabra-, sempre é moito máis muso mollado. Húmido.
Hoxe aprendín con Angueira que o imaxinario paisaxístico presente no colectivo foi un invento de Rosalía, por contraposición a Castilla, árida, seca.
Pregúntome se haberá quen non teña esta idea na cabeza. Ultimamente moito se oe "xa facía falta". Se se bota en falta, será porque se tiña. E porque prestaba. E tamén me presta a min aquí, porque se non houbese auga do ceo no patio de luces, non habería nada, e algo sempre é millor que nada. É unha idea (tamén hai outras). Ademais é un composto enganoso. Este patio non ten luces. Polo menos cando chove, ten auga. E cando hai auga acórdaste do sol. Pero se non hai nada, de que te acordas? O patio de luces sempre é moito máis muso mollado.
E eu queríache regalar unha palabra matrioshca. (porque a palabra "amor" non a censuraramos, non?). amor... tecedor. amortecedor. a morte (cedo (r)). amor tece dor, amortece dor.
E, quen sabe que máis. Se soubese cirílico...
Sabes? Cómpre que leas Choiva, vapor e velocidade, de Raúl Gómez Pato (eds. Positivas).
(outra ves)
carolo carolo carolo carolo carolo carolo carolo carolo carolo carolo carolo carolo carolo carolo
Compartir estrelas contigo
é case un asunto revolucionario.
Apagamos as morentes e as castros
e acabamos por prender a vermella
e mentres prendemos, perdémonos e pretendémonos.
E como nos gusta.
Non ch'hai máis maneira de serte...
que crerte.
E créote.
Créote ó meu antoxo.
Si. Por que non.
Desexo que... aparezas,
ti solo
e me fagas cambiar
de opinión.
Finxir moralidá...
sale caro eh?
non por moito amanecer sae o sol antes de tempo. xa o dicían os de Ronseltz. cada cousa ó seu tempo, pois.